Rozdział 44

Dzisiaj już sobota, dzień, w którym mogą się w końcu wyspać, przynajmniej tak myślałam. Już o siódmej rano obudził mnie mój budzik, którego wczoraj zapomniałam wyłączyć, walnęłam go pięścią i ponownie poszłam spać. Po niespełna piętnastu minutach, że snu wyrwał mnie mój telefon.
   - Halo?- odebrałam, nawet nie otwierając oczu, więc nie miałam zielonego pojęcia kto dzwoni.
   - Merry, czy to ty?- rozpoznałam w słuchawce melodyjny głos Danielle.
   - Yhm- westchnęłam.
   - Potrzebuję twojej rady, to dla mnie bardzo ważne. Możemy się dzisiaj spotkać?
   - Yhm- powtórzyłam, byłam zbyt zaspana, żeby wydobyć z siebie jakieś inne słowa.
   - Dziękuję. Będę za pół godziny- odpowiedziała radośnie, po czym się rozłączyła.
   - Za pół godziny? Czy ona nie może spać?- pomyślałam i niechętnie wygramoliłam się z mięciutkiego i ciepłego łóżka.
   Całe szczęście letni prysznic nieco pobudził moje ciało do życia, a ciepła, mocna kawa zadziałała na moje częste ziewanie. Kiedy robiłam sobie delikatny makijaż, żeby zakryć sine worki pod oczami, zadzwonił dzwonek. Wyszłam z toalety i powędrowałam wprost do drzwi wejściowych, za którymi stała Danielle.
   - Wchodź. Chcesz coś do picia? Pytam tak na start, bo sama biorę się za parzenie herbaty- odparłam.
   - Może być woda, zresztą sama sobie naleję- razem udałyśmy się do kuchni, gdzie ja przygotowałam sobie herbatę malinową, a Dani nalała sobie do szklanki wody.
   - To mów, po jaką radę do mnie przychodzisz?- zaczęłam, kiedy usiadłyśmy do stołu.
   - Nie wiem od czego zacząć. Dobra. Jak byłam tu kilka dni temu, to myślałam, że zatrułam się pizzą, jednak wczoraj rano znowu wymiotowałam, jakoś tak mnie natknęło i kupiłam w aptece test i się okazało, że będziemy z Liamem rodzicami- wytłumaczyłam.
   - Ojej, moje gratulacje kochanie- mocną ją do siebie przytuliłam.
   - Tylko jest pewien problem, nie wiem jak mam o tym powiedzieć Liamowi.
   - Może nie mów mu tego wprost. Pozwól, żeby sam się domyślił- zaproponowałam.
   - A wiesz, że to bardzo trafny pomysł, dobra nie będę już ci zawracać głowy. Dziękuję za wszystko. Na razie- odpowiedziała, po czym mnie przytuliła na pożegnanie i wyszła, a ja znowu zostałam sama w wielkim domu. Na spotkanie z przyjaciółkami nie mogłam liczyć, ponieważ wyjechały one na wakacje do Hiszpanii. Nudne to moje życie, bez tych moich chłopaków.
   Przed dwunastą, z czystej ciekawości zalogowałam się na swoim facebooku. Okazało się, że ludzie z mojej klasy z podstawówki organizują na dzisiaj spotkanie klasowe w parku o piętnastej.
   - No to już mam plany na dziś- odparłam sama do siebie i wyłączyłam laptopa. Miałam trzy godziny na wyszykowanie się.
   Zanim się obejrzałam, siedziałam już w przepełnionym po brzegi autobusie, który miał mnie zawieść pod sam park. Byłam strasznie podekscytowana tym, że za chwilę spotkam się ze znajomymi, z którymi nie utrzymywałam, żadnego kontaktu od kilku lat.
   Grupkę znalazłam bez najmniejszego problemu, ponieważ Alice ( nasza dawna gospodyni klasowa ) trzymała w dłoni transparent.

   - Hej wszystkim- powiedziałam głośno, podchodząc bliżej tłumu.
   - Merry?- spytał ktoś za moimi plecami, a gdy się odwróciłam spostrzegłam, uśmiechającego się w moją stronę Nica.
   - Co ty tu robisz?- spytałam, ze zdziwieniem w głosie.
   - Jestem tu z kuzynką, która przyleciała z Irlandii, do mojej rodziny na wakacje i przy okazji przyszła na spotkanie klasowe swojej byłej klasy, a w związku, że nie miałem na dzisiaj, żadnych planów, postanowiłem jej potowarzyszyć- wytłumaczył.- A co ty tu robisz?
   - Ja po prostu także przyszłam na spotkanie klasowe- odpowiedziałam, po czym odwróciłam się do niego plecami  i podeszłam przywitać się ze wszystkimi z osobna i przy okazji zamienić kilka zdań ze swoimi starymi znajomymi.
   - Jeny Merry, jak ja ci zazdroszczę, tego że mieszkasz z chłopakami no i że chodzisz z Lou. Wiesz jestem ich fanką, uwielbiam ich. A w ogóle jak im się podoba w Miami?- zagadała mnie Lucy, największa kujonka w klasie.
   - Skąd wiesz, że są w Miami?- spytałam zdziwiona.
   - Uwierz, że fanki wiedzą wszystko, naprawdę wszystko- uświadomiła mi pewnym tonem.
   - Słonko, uwierz, że ja wiem o wiele więcej- uśmiechnęłam się do niej, żeby nie uznała tej wypowiedzi za chamską.
   - No nie jestem pewna- zaprotestowała dziewczyna.
   - Proszę. Pytaj się o co tylko chcesz- powiedziałam, a dziewczyna się zamyśliła.
   - Hmm stawmy na Larrego. Czy Harry i Louis kiedyś się pocałowali?- zadała pytanie, a ja się uśmiechnęłam na samą myśl z pewnego wydarzenia sprzed roku.
   - Tak- odpowiedziałam krótko.
   - Ha, a wcale, że nie. Oboje temu zaprzeczyli kilka tygodni temu- odparła triumfująco dziewczyna.
   - No tak zapewne masz rację, bo to przecież ty mieszkasz z nimi pod jednym dachem- powiedziałam kpiącym głosem. W związku, że nie chciałam wdawać się w nią w kłótnię, po prostu odeszłam w stronę, siedzącego na ławce Nicka.
   - Jak tam?- spytał, gdy zajęłam miejsce obok niego.
   - Zdążyłam porozmawiać z kilkoma osobami i dopiero teraz uświadomiłam sobie dlaczego nie utrzymywałam z nimi żadnego kontaktu, przez ostatnie cztery lata- odparłam.
   - Muszę się z tobą zgodzić, dziwni ci ludzie. Masz ochotę na pizzę, w miłym towarzystwie?- spojrzał na mnie, lekko się uśmiechając.
   - Oj nie. Pizza zapładnia ludzi- palnęłam, po czym zaczęłam się śmiać jak opętana z własnych głupkowatych słów.
   - Nie rozumiem- powiedział Nick.
   - Dobra mniejsza o to. Może Mcdonalds?- zaproponowałam, a chłopak tylko się uśmiechnął.
   - Zaraz, a co z twoją kuzynką?- spytałam.
   - Nie jest już dzieckiem, wróci autobusem- odpowiedział, po czym oboje piechotą udaliśmy się do znajdującego się na końcu parku Mcdonalds’a.

   Piątek, już jutro wracają chłopcy i to już z samego rana ich samolot powinien wylądować w Londynie. Tak bardzo bym chciała już teraz z całych sił ich wyściskać. Poranek oraz czas w pracy zleciał strasznie szybko, że za nim się obejrzałam siedziałam już w samochodzie Nicka, który odwoził mnie od pewnego czasu do domu. Tak bardzo byłam radosna i szczęśliwa, byłam pewna że nic nie może mi popsuć takiego dobrego humoru, a jednak. Pod samym domem zadzwonił mój telefon, a na jego wyświetlaczu pojawił się jakiś nieznany numer.  

____________________________________
Nie lubię was, jak zawsze musicie wiedzieć, co zdarzy się w następnym rozdziale tak jak się stało z ciążą Danielle. Wredotki z was. Czemu się nie zgłaszacie na konkurs ludziki? Dobra liczę na dużo długich szczerych i niekoniecznie takich przedstawiających co będzie w następnym rozdziale  KOMENTARZY.