Rozdział 50 (ostatni)

   - Powinniśmy już wracać- odparł Lou, a ja bez słowa złapałam go za rękę i we trójkę wyszliśmy za teren cmentarza i udaliśmy się na pobliski postój taksówek.
   Jeszcze tego samego dnia wróciliśmy do Londynu, jednak tym razem nie samochodem, a pociągiem. Przez całą drogę słuchaliśmy żartów Harrego i jego równie śmiesznych historyjek z życia wziętych. W połowie drogi zadzwonił mój telefon, a jego wyświetlacz pokazywał, że dzwoni babcia, która mimo tego, że została poinformowana o pogrzebie i śmierci jej córki, jednak mimo to nie zjawiła się wczoraj na ceremonii.
   - Cześć babciu- powiedziałam do słuchawki.
   - Hej kochanie- usłyszałam chrapliwy głos babuni.
   - Czemu nie przyjechałaś na pogrzeb?- spytałam.
   - Jak to, przecież pogrzeb miał być jutro- odpowiedziała, zdziwionym głosem.
   - Nie babciu, dzisiaj był pogrzeb, przecież ci mówiłam kilka dni temu. Gdzie jesteś.
   - Na peronie.
   - Proszę tylko nie mów, że w Manchesterze.
   - Nie, nie, jeszcze w Londynie- odpowiedziała, a mi nieco ulżyło.
   - To przypadkiem nie wsiadaj do pociągu- powiedziałam, a chwilę potem mój telefon się rozładował i jednocześnie przerwał naszą rozmowę.
   /kiedy tylko ja schowałam swoją komórkę do kieszeni, zadzwonił telefon Lou, który chłopak bez zastanowienia odebrał.
   - Yhm… Tak… Dobra… Yhm…Do zobaczenia- przytakiwał, a po niecałej minucie zakończył tę krótką rozmowę.
   - Kto dzwonił?- spytałam, z ciekawości.
   - Menadżer, powiedział, że musi się ze mną koniecznie dzisiaj spotkać- odpowiedział Lou.
   - Mówił w jakim celu?
   - Nie. Powiedział tylko, że to bardzo ważne.
   - A okay. O której?- drążyłam temat.
   - Koło osiemnastej- odparł.
   Reszta drogi minęła nam już bardzo szybko i za nim się obejrzeliśmy, rozpakowywaliśmy już nasze rzeczy w ukochanym domu w Londynie. Kiedy dochodziła godzina osiemnasta Louis wyszedł z domu na umówione spotkanie. Natomiast nasza czwórka usiadła na kanapie i oczekiwała jego powrotu. Godziny mijały, a Louisa jeszcze nie było. Jeśli chodzi o dodzwonienie się do niego, to każdy zgromadzony w salonie, próbował się z nim skontaktować chyba po pięć razy. Przed dwudziestą drugą drzwi frontowe się otworzyły, a następnie zamknęły z niewiarygodnym trzaskiem, później było słychać kolejny trzask, a po kilku sekundach jeszcze głośniejszy dźwięk tłuczonego szkła.
   Nerwowo wyleciałam z salonu, a gdy wbiegłam na korytarz, byłam w ogromnym szoku. Wieszak leżał na ziemi, podobnie szafka, a wszędzie pełno było wody, która wylała się z potłuczonego wazonu. Pod drzwiami, na ziemi siedział Louis, z zakrytą w dłoniach twarzą.
   - Boże Święty. Co się stało?- spytałam, gdy znalazłam się obok chłopaka.
   - Nic!- odpowiedział krótko.
   - No przecież widzę, że jednak coś się stało.
   - Jak to się mówi: jak się sypie, to się sypie po całości- odpowiedział, a ja niezupełnie zrozumiałam sens tego zdania.
   - Nie rozumiem- odparłam, a Lou odkrył oczy, które byłe zeszklone.
   - Powiedzieli mi, że jestem za nudny na bycie w zespole, nie mam czasu na pokazywanie się fanom, bo jestem za bardzo zajęty tobą. Powiedzieli też, że to przeze mnie spadają wszystkie statystyki zespołu- zatrzymał się na chwilę w mówieniu, aby spojrzeć na mnie i na przyglądających się z końca korytarza chłopaków.- Postawili mi warunek, że mam wybrać, albo zespół, albo ciebie- wszystkim nam opadły szczęki.- I co ja mam teraz kurwa zrobić?!
   - Stary, jutro pojedziemy tam i wszystko wyjaśnimy- zasugerował Liam.
   Do końca dnia nikt się nie odezwał ani słowem. Wszyscy pochłonięci byli myślami dotyczącymi tego co powiedział Louis.
   Chłopcy jechali już do menadżerów zespołu, już z samego rana, a gdy tylko opuścili dom, ja wybrałam numer do tych typów, który wczoraj przepisałam sobie z telefonu Louisa.
   - Tak słucham?- powiedział głos w słuchawce.
   - Hej, jestem Merry, dziewczyna Louisa. Proszę, żebyście mnie zrozumieli, Louis bardzo kocha swój zespół, ale mnie również. Czemu jesteście tacy podli i każecie mu wybierać. Czy nie można tego jakoś pogodzić ze sobą?
   - Słuchaj mnie teraz uważnie. To przez ciebie i twoje nudne życie, chłopcy stracili wielu fanów i rozgłos, a to fani w ich życiu odgrywają największą rolę. Natomiast ty jesteś zupełnie niepotrzebna, ale znając młodzieńcze serce on i tak wybierze ciebie i jednocześnie straci szansę na zrobienie ogromnej kariery, będzie żył nieszczęśliwie i codziennie będzie zazdrościł swoim kolegą z byłego zespołu- te słowa, wypowiadane przez menadżera chłopców, tak strasznie mnie bolały.
   - To co ja mam zrobić?- spytałam cicho?
   - Nie wiem Może po prostu usuń się z jego życia na zawsze- odpowiedział, po czym się rozłączył.
   - Może on ma rację? Może lepiej będzie jeśli faktycznie zniknę z życia Louisa?- zadałam sobie samej pytania, a następnie otworzyłam szafkę i wyjęłam z niej pełne opakowanie tabletek nasennych. Wzięłam również pełną butelkę whisky z barku, biała kartkę i długopis.
   Zaczęłam łykać kolejne tabletki, popijając je alkoholem i jednocześnie pisałam list pożegnalny, który wyglądał mniej więcej tak:
„ Louis Tomlinson <3
Na wstępie chciałabym ci z całego serca podziękować, za ten cudowny rok, który mogłam spędzić z tobą i chłopakami. To naprawdę było dziesięć najcudowniejszych miesięcy w moim życiu. Teraz, gdy przyszło ci wybierać między mną, a zespołem, postanowiłam ułatwić ci tą decyzję. Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwy mogąc dalej śpiewać ze swoimi przyjaciółmi przed milionami fanek. Pamiętaj ja zawszę będę miała dla siebie miejsce w twoim kochanym serduszku. Kocham cię za to, że…”
   Nie byłam już w stanie pisać dalej, bo pod wpływem nadmiernej ilości lekarstw obraz, który widziałam stawał się zamazany. Wsypałam sobie do buzi pozostałe tabletki i popiłam je sporym łykiem whisky. Czułam, że odchodzę z tego świata, że zostało mi naprawdę mało czasu, po czym zasnę i już nigdy się nie obudzę. Leżałam już na ziemi. Nie miałam żadnego czucia w żadnej części ciała.
   - Merry słońce jesteśmy i mamy dobrą wiadomość- usłyszałam radosne słowa Louisa, który właśnie wszedł do domu, po czym uśmiechnęłam się lekko i zamknęłam oczy…
___________________________________________________
Koniec :) Dziękuję, że mogłam spełnić swoje marzenie i zakończyć opowiadanie, nie happy endem :) Mam nadzieję że się podoba. Nie martwcie się jeszcze będę was męczyć nowym opowiadaniem, do którego dodam link na stronie na facebooku. Chciałaby też WSZYSTKIM podziękować za czytanie i zachęcić do dalszego czytania moich wytworów. :)
Strona na fb - http://www.facebook.com/UzaleznieniOdOpowiadanie
Kocham was wszystkich bardzo mocno :)