Rozdział 33

   Zostałam sama w wielkim domu. Otworzyłam walizkę i zaczęłam wyjmować z jej wnętrza swoje ubrania, które w błyskawicznym tempie znajdowały się na półkach w szafie. Później wzięłam się za mniejszą torbę Lou, którą też opróżniłam. Kiedy zbliżała się dwudziesta, zeszłam do kuchni i zabrałam się za robienie spaghetti. Byłam tak głodna, że gdy danie było już gotowe, nie czekając na chłopców, zabrałam się za pałaszowanie.
   Godziny mijały, a chłopców jeszcze nie było. Poddałam się, napisałam im kartkę, na której napisałam o spaghetti w garnku i poszłam do łazienki się umyć. Gdy leżałam już w łóżku usłyszałam jak, drzwi na dole się otwierają, a chwilę potem zaczęły się już przekrzykiwania chłopców.
   - Ej chłopaki, Merry zrobiła spaghetti- krzyknął Niall, jakby jego przyjaciele znajdowali się kilka domów dalej. Oj ten Nialler i jego zamiłowanie do jedzenia i oczywiście krzyczenia na całe gardło.
   Wygramoliłam się z łóżka, bo skoro wrócili chłopcy nie ma co liczyć na to, że uda mi się zasnąć. Wciągnęłam na nogi pluszowe kapcie i zwlekłam się na dół.
   - Co tak krzyczycie?- wychrypiałam, zmęczonym głosem.
   - Obudziliśmy cię?- spytał troskliwie Lou.
   - Nie, jeszcze nie spałam- wybełkotałam, po czym podeszłam do  Louisa i się w niego wtuliłam, bo zrobiło mi się nieco zimno.- Wiecie, że Niall zjada wam kolację- odparłam spoglądając w stronę Horana, który z nachyloną głową nad garnkiem wcinał makaron.
    - Ej ty, głodomor, może zostawisz coś dla nas?- spytał Liam, a Niall odwrócił się w naszym kierunku, a jego policzki napchane były jedzeniem.
   Gdy chłopcy zajadali się makaronem, ja zrobiłam sobie kakao, wzięłam koc, w który się owinęłam, po tym jak usiadłam na kanapie. Jako pierwszy dołączył do mnie Lou, o którego się oparłam.
   - Jak tam próba?- spytałam, wpatrując się w jego czarujące oczka.
   - Po podróży, dosyć męcząca- odpowiedział, po czym mocno ziewnął.
   - Oglądamy coś?- spytał Zayn, który także zasiadł na kanapie i chwycił pilota.
   - No, a może Toy Story- zaproponował Liam, wymachując pudełkiem z filmem przed naszymi twarzami.
   - Nie!- zaprzeczyliśmy wszyscy w tym samym momencie.
   - Nie znacie się- odburknął, obrażonym głosem.
   - Dobra, wiecie co ja idę się położyć. Tylko proszę Niall, jakbyś mógł nie wrzeszcz- powiedziałam, a następnie podniosłam się z sofy, cmoknęłam Louisowe usta, a gdy chciałam iść na górę Lou, chwycił moją dłoń, pociągnął mnie do siebie i czule pocałował. Nie zwracając uwagi na pozostałych zatopiliśmy się w magicznym i długim pocałunku.
   - Emm, może przeniesiecie się do sypialni?- wtrącił Harry, a my oderwaliśmy się od siebie.
   - Dobranoc- powiedział Louis, po czym pociągnął mnie za sobą na górę do sypialni.
   - To co?- spytał, spoglądając na mnie w uroczy sposób.
   - To idziemy spać kochanie- odpowiedziałam, cmoknęłam go w policzek i weszłam do łóżka.
   Rano obudziłam się ze straszliwym bólem głowy, czułam się strasznie. Natomiast, gdy wstałam, tak strasznie zakręciło mi się w głowie, że upadłam na podłogę z dosyć głośnym hukiem.
   - Boże, Merry co ci jest?- przy mnie od razu znalazł się wystraszony Louis, który podniósł mnie z ziemi i położył z powrotem na łóżku.
   - Źle się czuję- wyszeptałam. Lou podszedł do mnie i przyłożył rękę do mojego czoła.
   - Nie masz gorączki. Coś cię boli?
   - Głowa i to tak, jakby zaraz miała eksplodować- W tym momencie z dołu doszły nas krzyki, kłócących się chłopaków. Po chwili usłyszałam głośny trzask, tłuczonego szkła. Nie wytrzymałam, wstałam ponownie z łóżka i chwiejnym krokiem zeszłam na dół. Chłopcy dalej na siebie wrzeszczeli i biegali po kuchni.
   - Możecie być trochę ciszej- wychrypiałam cicho, ale oni nawet nie zwrócili na mnie uwagi.- Hej chłopaki mówię do was- tym razem też nie pomogło, żaden z nich nawet nie zwrócił na mnie najmniejszej uwagi,  natomiast mi potwornie zakręciło się w głowie, nogi się ugieły i znowu upadłam.
   - Merry, hallo, chłopaki dzwońcie po pogotowie- ledwo usłyszałam te słowa Liama, a wtem obraz stał się całkowicie zamazany, aż w końcu całkowicie zniknął. Zapanowała ciemność.
_________________________________________________
Przepraszam, że taki krótki, ale jest taka tajemniczość, jak bym napisała dalszą część, nie było by tego efektu. 
Jeżeli chodzi o pytania ze strony Marty. To powiem tak mam strasznie wyolbrzymioną wyobraźnię, której skutkiem są właśnie te (beznadziejne) rozdziały. Często też wyobrażam sobie kontynuację w łóżku jak zasypiam, tylko ja wchodzę w rolę głównej bohaterki.  A jeśli chodzi o jakąś specyficzną akcje w opowiadaniu to lepiej żeby nie działo się za wiele w zbyt krótkim czasie, bo to będzie takie mało realne. Jeżeli ktoś ma jeszcze jakieś pytania to pytajcie, ja kocham odpowiadać na pytania :)
Buziaki xxx